پرسشی در خصوص عصمت و معصومین

آیا همه‌ی معصوم‌ها، امام هستند؟ 

آیا عصمت فقط در امامان می‌باشد؟ 

یا هر کسی توانایی احراز چنین خصوصیتی را دارا است؟

 آیا همه‌ی انبیا و فرستادگان امام هستند؟ 

آیا هر کسی می‌تواند به جایگاه حضرت محمد(ص) در شناخت خداوند برسد؟

آیا انسان با عمل خویش می‌تواند مانند سلمان ارتقا داشته یابد؟

و یا با عمل خویش به اسفل السافلین مانند ابو لهب برسد؟ 

و محل توفیق الهی در این موارد کجا است؟

ِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

والحمدلله رب العالمین،

وصلی الله علی محمد و آل محمد الائمة والمهدیین وسلّم‌تسلیماً.

بهترین چیزی که از زمین به آسمان بالا می‌رود اخلاص، و بهترین چیزی که از آسمان به زمین نازل می‌شود، توفیق الهی است. خداوند سبحان به انسان اندازه‌ی اخلاصش توفیق عطا می‌فرماید. فطرت انسان برای ارتقا به بالاترین حدی که برای مخلوق امکان‌پذیر است، خلق شده و خداوند سبحان هیچ انسانی را بر انسان دیگر برتر نمی‌شمارد مگر با عمل و اخلاص. دروازه‌ی ارتقا تا برپایی ساعت برای هر کسی باز است تا با عمل و اخلاص به بالاترین درجات برسد. همه‌ی فرستادگان، معصوم هستند و سایرین می‌توانند از حرام الهی به خداوند تمسک جویند. همه‌ی انبیا و فرستادگان، امام نیستند . (1)

منابع:

1- از هشام بن سالم از درست بن ابو منصور واسطی از دو ائمه (ع) روایت شده است که فرمودند: «انبیا و فرستادگان به چهار طبقه تقسیم می‌شوند: نبی‌ای که فقط در نفس خود خبر می‌گیرد و نه به صورت دیگر، و نبی‌ای که خواب می‌بیند و صدا می‌شنود و در بیداری چیزی نمی‌بیند و به سوی کسی فرستاده نشده در حالی که امامی بر او حجّت است مانند ابراهیم بر لوط، و نبی‌ای که در خواب می‌بیند و صدا می‌شنود و فرشته را می‌بیند و به سوی طایفه‌ای کوچک یا بزرگ ارسال می‌شود، همان گونه که خداوند می‌فرماید:

«وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَی مِاْئَةِ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ»

(و او را به رسالت بر صد هزار نفر و بيشتر فرستاديم)

یعنی افزون بر سی هزار، و چهارم نبی‌ای که خواب می‌بیند و صدا می‌شنود و در بیداری می‌بیند و او امام و تمثیلی از اولو العزم است، مانند ابراهیم که نبی بود و امام نبود تا اینکه خداوند فرمود:

«إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي»

(من تو را امام بر مردم قرار می‌دهم. گفت: و از فرزندان من هم)

یعنی آیا همه‌ی فرزندانم را نیز. فرمود:

«قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»

(گفت: عهد و پیمان من به ظالمان نمی‌رسد)».

بصائر الدرجات محمد بن حسن صفار: ص 393.

از زید شحام نقل شده است که گفت: از ابا عبد الله(ع) شنیدم که می‌فرماید: «خداوند تبارک و تعالی ابراهیم را بنده‌ی خود خواند قبل از اینکه نبی باشد و او را نبی و رسول خواند قبل از اینکه خلیل خود سازد و او را خلیل خود خواند قبل از اینکه به امامت برساند. آنگاه که همه‌ی این‌ها را در او جمع کرد، فرمود:

«إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا»

(من تو را امام بر مردم قرار می‌دهم)

و از دیدن عظمت آن، ابراهیم گفت:

«قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»

(گفت: و از فرزندان من هم. گفت: عهد و پیمان من به ظالمان نمی‌رسد)

یعنی فرمود: سفیه، امام تقی نخواهد شد». کافی: ج 1 ص 175.